Rozdział 10

Schowałam ręce w kieszenie i podeszłam do wyszczerzonego Kubiaka. Naprawdę nie wiem co mną kierowało jeszcze kilka minut temu. Teraz najbardziej chciałabym się schować pod ciepłą kołdrą i chociaż próbować zasnąć, a nie stać na tym mrozie ale teraz nie ma już odwrotu.

- Hej! – jego uśmiech się powiększył, o ile to możliwe, a z ust wyleciał kłębek pary.

- Hej – odpowiedziałam mu dzwoniąc zębami. – Wiesz co, to chyba nie jest dobry pomysł – powiedziałam zerkając na śpiący dom.

- No coś ty! Chodź! – powiedział i pociągnął mnie za rękaw kurtki. W ciągu tego dnia już kilkanaście razy powiedział do mnie „chodź!” i to jeszcze takim głosem, który nie znosi sprzeciwu.

- Dokąd mnie ciągniesz? – spytałam już mocno zasapana po kilkunastu minutach szybkiego marszu. Nie mam takiej kondycji jak on.

- W fajne miejsce – odpowiedział nie odwracając się do mnie ani nie puszczając mojego rękawa. W końcu skręciliśmy gdzieś w jakąś uliczkę miedzy dwa duże domy, szliśmy chwilę tą uliczką w potem skręciliśmy w prawo. – Dobra chodź tu! – I znowu to „chodź!” pociągnął mnie mocno do siebie a po chwili zakrył mi oczy i znów poszliśmy dalej.

- Gdzie ty mnie prowadzisz? – spytałam co chwilę potykając się albo ślizgając.

- Jeszcze chwila – powiedział i poczułam jego ciepły oddech na policzku kiedy ten nachylił się po coś. Zamarłam na chwilę. – Ta-dam! – powiedział zabierając swoją wielką rękę z mojej twarzy. Zamrugałam parę razy i zobaczyłam, mały ale bardzo ładny park. Znów zamrugałam ale tym razem ze zdziwienia, a usta mimowolnie się otworzyły. – I jak? –spytał spoglądając na mnie.

- Wow! Tu jest pięknie – wyszeptałam rozglądając się po parku. Drzewa pokryte śnieżną kopułą, z małych gałązek zwisały długie sople, nigdzie nie było widać, żeby ktokolwiek tu przychodził.

- Co nie? Niedawno to odkryłem i stwierdziłem, że musze to komuś pokazać. Na chłopaków z drużyny nie miałem co liczyć bo każdy zajęty jest swoją rodziną albo dziewczyną i wtedy pomyślałem o tobie. Chodź! – powiedział ciągnąc mnie za rękaw. Podeszliśmy do jedynej odśnieżonej ławki, której wcześniej nie zauważyłam. – Proszę – Kubiak wyciągnął do mnie rękę z poduszką, dopiero teraz zauważyłam, że ma ze sobą plecak.

- Dzięki – odpowiedziałam biorąc poduszkę i kładąc ją na ławce a następnie na niej siadając. Po kilkunastu sekundach grzebania brunet wyciągnął długą poduszkę i poszedł w moje ślady, jeszcze chwilę pogrzebał w plecaku i wyciągnął dwa termosy i pieguski. – Czy wy przypadkiem nie macie jakiejś określonej diety? – spytałam biorąc od niego termos i spoglądając wymownie na ciastka.

- Noo niby tak – wzruszył ramionami. – Ale raz na jakiś czas nic nie zaszkodzi – rozpakował opakowanie i wcisnął całe ciastko do ust.

- To już twoje drugie opakowanie – dodałam pijąc powoli gorące kakao.

- Twierdzisz, że jestem gruby? – uniósł jedną brew do góry, a ręka, w której trzymał drugie ciastko zatrzymała się w połowie drogi do jego ust. Zaśmiałam się cicho i pokręciłam głową.

Przez parę następnych minut siedzieliśmy w ciszy. Zastanawiałam się czy nie zacząć jakoś rozmowy ale nie wiedziałam co mogłabym powiedzieć. Sięgnęłam do kieszeni gdzie zawsze chowałam paczkę papierosów ale okazało się że jest pusta. Pewnie zostawiłam je w torebce.

- Zawsze jesteś taki …

- Przystojny? – przerwał mi, śmiejąc się.

- Nie. Uparty – skończyłam swoje zdanie i wzięłam duży łyk ciepłego napoju.

- Jeżeli na czymś mi zależy, to tak. Ona nauczyła mnie, żeby walczyć do samego końca – powiedział patrząc się przed siebie. Ona? Nie wspominał nic, że ma dziewczynę. Poczułam się trochę nieswojo, kompletnie nie wiedząc dlaczego.

- Ona? – to pytanie wyrwało mi się zanim ugryzłam się w język. Michał spojrzał na mnie i się uśmiechnął.

- Siatkówka. Nie mam dziewczyny, jeśli o to chciałaś zapytać – zaśmiał się.

- Nie chciałam – mruknęłam kuląc się trochę. Teraz najchętniej bym zapaliła.

- A ty masz chłopaka? – spytał. Zamarłam. Nie chciałam o tym rozmawiać. Odwróciłam głowę przyglądając się drzewu obok nas. Mam nadzieję, że da sobie z tym spokój. Odkaszlnął. – Rozumiem. 

Dopiłam swoje kakao do końca. Trochę już mi było zimno ale z drugiej strony nie chciałam wracać do domu. Mimo, że nie odzywaliśmy się do siebie przez paręnaście minut wolałam tu z nim siedzieć. Zauważyłam, że przy nim tak bardzo nie myślę o mamie, Marcie i Adamie.

- Chyba czas się zbierać – odezwał się w końcu. Spojrzałam na niego, zamyśliłam się.

- Która godzina? – spytałam.

- Dochodzi czwarta – powiedział chowając swoją poduszkę do plecaka. Już prawie czwarta?! Wstałam i oddałam mu swoją poduszkę i termos, które schował. Odprowadzając mnie już nie szedł tak szybko jak wcześniej, wręcz mogłam powiedzieć, że teraz to się strasznie ślimaczył. – No to jesteśmy – powiedział zatrzymując się. Spojrzałam do góry i zobaczyłam, że jesteśmy już pod moim domem.

- Dzięki – powiedziałam kładąc rękę na klamce furtki.

- To cześć – powiedział, odwrócił się i ruszył w drogę do domu.

- Michał! – powiedziałam trochę głośniej niż zamierzałam, Kubiak się odwrócił, a ja spojrzałam szybko na dom czy aby ktoś przypadkiem nie wyjrzał przez okno chociaż nie krzyknęłam tak głośno, żeby kogoś obudzić.

- Tak? – spytał.

- Fajnie dziś było – uśmiechnęłam się lekko. Na twarzy Kubiaka pojawił się wielki uśmiech.

- Mnie też się podobało. Dobranoc – kiwnął na mnie głową.

- Dobranoc – odpowiedziałam i poszłam do domu. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo mi zimno dopóki nie weszłam do ciepłego domu. Rozebrałam się i poszłam do pokoju. Przebrałam w pidżamę i weszłam pod kołdrę.

- Lenka wstawaj!! – usłyszałam krzyk Dominiki, która już wpakowała mi się na łóżko i zaczęła po nim skakać.

- Dominika proszę! – mruknęłam nakrywając się poduszką.

- Już dziesiąta – mała usiadła na mnie.

- Poszłam późno spać – wychyliłam się trochę. – Daj mi jeszcze dwie godziny.

- Dobra – powiedziała obrażona i wyszła z pokoju trzaskając drzwiami. Przymknęłam oczy i dalej poszłam spać. Kiedy je ponownie otworzyłam okazało się że jest grubo po piętnastej. Nie chciało mi się nawet przebierać więc poszłam tylko umyć zęby i zeszłam na dół.

- Aż tak cię ten mecz wykończył? – zaśmiała się Iwona, która stała przy zlewie i zmywała po obiedzie. Uśmiechnęłam się.

- Chyba tak – wzruszyłam ramionami.

- Obiad jeszcze ciepły, jeśli chcesz.

- Nie jestem głodna – odpowiedziałam wyglądając przez okno. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Wzięłam jabłko ze stołu i poszłam do salonu. Dominika siedziała przy stoliku i rysowała, a tata coś oglądał. Kiedy podeszłam do kanapy mała poderwała głowę i spojrzała na mnie ale nic się nie odezwała. Zmarszczyłam brwi, obraziła się na mnie?

- Obraziła się na ciebie – powiedział tata patrząc na mnie.

- Za co? – usiadłam koło niego.

- Bo nie chciałaś się z nią bawić – zaśmiał się.

- Miałaś spać dwie godziny a nie aż tyle! – fuknęła.

- Przepraszam, co chcesz teraz robić? – uśmiechnęłam się do niej. Miałam dziś bardzo dobry humor i cały czas chciałam się uśmiechać.

- Nic – burknęła. Wgryzłam się w jabłko.

- A ja chyba pójdę ulepić bałwana – powiedziałam spoglądając na okno. Zerknęłam na nią. Spojrzała na mnie.

- To idź – udawała obrażoną.

- Przydałaby mi się jakaś pomoc – westchnęłam. – Tato? – ojciec spojrzał na mnie dziwnie. W sumie to się mu nie dziwię, pierwszy raz tak się zachowuję odkąd tu jestem ale uśmiechnął się do mnie i wstał.

- Pewnie. Iwona idziemy lepić bałwana, idziesz z nami? – krzyknął do żony.

- Okej – odpowiedziała śmiejąc się.

- To idę się ubrać – powiedziałam i pobiegłam na górę się przebrać. Kiedy zeszłam Dominika była już ubrana.

- W sumie to ja też mogę ci pomóc – powiedziała. Uśmiechnęłam się do niej.

- To chodź – wyciągnęłam do niej rękę, którą uścisnęła i wyszłyśmy na dwór. 

***

Lubię ten rozdział :D. 

Przepraszam, że dodaję dzisiaj ale wczoraj musiałam jechać do Warszawy po wgląd do mojego egzaminu zawodowego i byłam tak tym przejęta, że przypomniało mi się dopiero dzisiaj na religii, że nie dodałam postu. 

W zapasie mam jeszcze jeden rozdział i nie wiem jak to będzie dalej.

Pozdrawiam! 

Rozdział 9

Gdy wypiliśmy, Michał pozwolił mi zwiedzić całe swoje mieszkanie. Tak więc jeszcze raz obejrzałam jego zdjęcia w salonie, zajrzałam do wszystkich szafek w kuchni i odwiedziłam łazienkę. Zwiedziłam pustą sypialnię i przeszłam od razu do drugiej.

- Uprzedzam, że nie jestem fanem porządku – zaśmiał się zanim nacisnęłam klamkę. Weszłam do jego sypialni gdzie, jak uprzedził, był niezły syf. Łóżko było nieposłane, na biurku walały się różne książki i zeszyty, na środku pokoju leżało parę koszulek i otwarty plecak, z którego wysypało się kilka zeszytów. Pokiwałam głową. – Mówiłem – wzruszył ramionami i wyminął mnie. Sięgnął po plecak i wyciągnął z niego mój podręcznik do matematyki. – Proszę – podał mi go lekko się uśmiechając.

- Dzięki. – Odpowiedziałam i poszliśmy do salonu.

- Tak naprawdę to zabrałem go specjalnie. Bałem się że inaczej nie zgodzisz się ze mną gdzieś wyjść, nawet jeśli jest to tylko mój salon – rozłożył ręce.

- Tak myślałam – zaśmiałam się. -  Ale od razu uprzedzam, że to nie jest żadna randka!

- Kurczę! – zaśmiał się po czym wstał i poszedł do kuchni, po chwili wrócił z dwiema szklankami soku pomarańczowego, paczką delicji i moi telefonem.

- Zostawiłaś – powiedział podając mi go.

 – Dzięki. Szkoda, że już nie wrócisz do szkoły.

- Myślałem, że nie odpowiada ci moje towarzystwo – zaśmiał się nachylając w moją stronę. Uśmiechnęłam się niezręcznie i odsunęłam trochę.

- Wolę twoje gadanie o niczym niż ich trajkotanie i pytanie się mnie ciągle czy jesteśmy ze sobą – westchnęłam biorąc do ręki szklankę. Kubiak się zaśmiał czym i mnie trochę zaraził. – Serio to zaczyna się robić wkurzające. Mogę cię o coś zapytać? – spytałam. Spojrzał na mnie.

- Śmiało – sięgnął po delicje.

- O czym gadałeś z moim ojcem wtedy na boisku? – Zamyślił się na chwilę.

- O niczym – westchnął. – Powiedziałem, że skoro jest sobota, a i tak pewnie nie masz co robić więc zabieram cię na kawę. No i się zgodził – wzruszył ramionami zjadając całe ciastko.

- Aha – mruknęłam.

- Często rozmawiacie? – spytał opierając łokcie na kolanach.

- Nie – odpowiedziałam. Zastanowiłam się czy powiedzieć mu coś więcej.

- Czemu? – dopytywał.

- Jesteś strasznie wścibski – odpowiedziałam zamiast tego. Zaśmiał się lekko.

- Taka moja natura, jeszcze nie zauważyłaś – zaśmiał się. Westchnęłam.

- Każda nasza rozmowa kończy się tym, że płaczę – odpowiedziałam gapiąc się na pomarańczowe zasłony.

- Kłócicie się? – spytał.

- Niee – odpowiedziałam z trudem ponieważ znów zbierało mi się na płacz. – Trudno jest mi z nim rozmawiać po tym wszystkim – dodałam po krótkiej chwili.

- Jesteś na niego zła bo zostawił ciebie i twoją mamę? – Zamrugałam, żeby pozbyć się łez ale to nic nie dało. Obraz robił się coraz mniej wyraźny a po chwili już wycierałam łzy z policzków rękawem bluzy.

- Nie – pociągnęłam nosem.

- Przepraszam! – powiedział szybko wyciągając rękę ale szybko ją zabrał.

- Nie, nie o to chodzi! Tylko … - nabrałam powietrza by powoli je wypuścić. – Za każdym razem on chce wiedzieć jak się czuję, a ja nie chcę o tym rozmawiać! Jak raz rozmawialiśmy to potem … Nie chcę mu mówić jak się czuję! W ogóle nie chce nic czuć! – mówiłam coraz głośniej podnosząc się z kanapy. – Nawet nie chce mi się żyć! Nie mam po co! – Już prawie krzyczałam. Miałam w sobie tyle złej energii i negatywnych uczuć, że po prostu nie wytrzymałam. Przykro mi, że wyżywam się na boga winnemu Kubiakowi ale chyba tak musiało być. Miałam ochotę coś rozwalić ale jedynie zacisnęłam ręce w pięści i wyszłam do korytarza gdzie zaczęłam się ubierać.

- Lena, spokojnie! – Michał w końcu się odezwał. – Gdzie idziesz? – spytał łapiąc mnie za nadgarstki.

- Do domu! – odpowiedziałam wyszarpując ręce i zapinając kurtkę. W zasadzie to nie chciałam iść do domu. Chciałam iść gdzieś gdzie w końcu mogłabym się pozbyć tej złości, coś rozwalić bez konsekwencji, że potem będę musiała to naprawić czy odkupić.

- Odwiozę cię – powiedział zaciskając usta w cienką linię. Złapałam za klamkę i zbiegłam ze schodów. Kiedy byliśmy już w samochodzie zauważyłam, że brunet nawet nie zdążył się ubrać. Zagryzłam wargę i spojrzałam przez okno. Na szczęście Michał nie próbował nawiązywać rozmowy za co byłam mu ogromnie wdzięczna.

- Dzięki – odpowiedziałam wysiadając z samochodu. Nie czekałam na jego odpowiedź, od razu ruszyłam do domu. Rozebrałam się i poszłam do swojego pokoju. Mam nadzieję, że nikt nie będzie chciał ze mną rozmawiać.

- … nie! – usłyszałam lekko stłumiony krzyk Iwony. Zatrzymałam się w pół kroku i złapałam ściany, żeby nie stracić równowagi. Drzwi do sypialni taty i Iwony były lekko uchylone. – Jak mogłeś zrobić coś takiego?! – Nastawiłam ucha. Nie powinnam podsłuchiwać ale miałam dziwne wrażenie, że rozmawiają o mnie. Rozejrzałam się jeszcze po korytarzu, żeby sprawdzić czy aby przypadkiem nie wpadnie tu zaraz Dominika albo Sebastian.

- Przecież wiesz! Chcę dla niej jak najlepiej! – przełknęłam głośno ślinę. Tak, na pewno rozmawiają o mnie.

- Ale to już jest przesadą! Jak ty byś się poczuł? – Spytała Iwona. Zapadła krótka cisza. – No właśnie – prychnęła. – Jeśli się jakimś cudem o tym dowie, to się nie zdziwię jak już się do ciebie nie odezwie! Krzysiek! Znasz ją dopiero kilka miesięcy, zamiast robić takie akcje po prostu z nią porozmawiaj – dodała błagalnym głosem. Ktoś zaczął chodzić szybko po pokoju, bojąc się że zostanę przyłapana oddaliłam się powoli do swojej sypialni mimo, że ciekawość mnie zżerała od środka. Usiadłam na łóżku i zaczęłam się zastanawiać nad tym co przed chwilą usłyszałam. Co takiego zrobił tata? Według Iwony, jeśli się o tym dowiem nigdy się do niego nie odezwę. Ale o co może chodzić?! Byłam zła na siebie, że w ogóle usłyszałam ten strzępek rozmowy. Wzięłam pidżamę i udałam się do łazienki.

- O, jesteś już! – na korytarzu wpadłam na ojca. Uśmiechnęłam się krzywo.

- Yhym – odpowiedziałam tylko i wyminęłam go. Po tym wszystkim nie chciałam z nim rozmawiać.

Gdy się już wykąpałam wróciłam do pokoju i sprawdziłam, która jest właściwie godzina. Dwudziesta pierwsza pięćdziesiąt siedem. No i dobrze. Mogę się spokojnie położyć spać. Podłączyłam jeszcze telefon pod ładowarkę i położyłam się do łóżka. W domu było kompletnie cicho co wskazywało na to, że wszyscy są już u siebie w pokojach. Leżałam jakiś czas na plecach wpatrując się w sufit dopóki mój telefon nie zaczął wibrować na szafce. Zerknęłam na wyświetlacz, nieznany numer. O tej porze? Zawahałam się ale przeciągnęłam palcem po ekranie odbierając.

- Halo? – spytałam niemal szeptem.

- Hej! Nie obudziłem cię? – spytał lekko speszony? Kubiak. Odsunęłam telefon od ucha i jeszcze raz spojrzałam na wyświetlacz, było parę minut przed dwudziestą czwartą, a ja nie miałam zapisanego jego numeru.

- Nie – odpowiedziałam po chwili. – Skąd masz mój numer?

- Pamiętasz jak zostawiłaś go w kuchni? – spytał, a ja wyobraziłam sobie jak się uśmiecha przy tym. Pokręciłam głową.

-Tak, pamiętam – westchnęłam przewracając się na bok.

- Dzwonię bo chciałem zapytać czy wszystko w porządku… Wiesz … - No i co ja mam mu odpowiedzieć?

- Tak, jest ok. Dzięki, że pytasz.

- Robisz coś teraz? – spytał, a ja zmarszczyłam brwi. O co może mu chodzić.

- Właściwie to leżę w łóżku miałam iść spać ale jakoś mi to nie wychodzi – odpowiedziałam.

- To się ubieraj! – powiedział. Momentalnie wstałam. Że co?!

- Co?

- Dawaj! Jestem pod twoim domem – zaśmiał się.

- Jesteś szalony! Skąd pomysł, że w ogóle do ciebie wyjdę? – spytałam siadając na łóżku. Spuściłam nogi na podłogę i po omacku zaczęłam szukać kapci.

- Nie wiem. No dawaj! Będzie fajnie! Nudzi mi się w domu.

- Jest noc powinieneś spać – powiedziałam cicho. Najciszej jak tylko mogłam wyszłam na korytarz, a następnie zeszłam na dół do kuchni skąd miałam świetny widok na ulicę przed domem.

- Kiedy nie mogę spać – odpowiedział w końcu. Przycisnęłam nos do szyby i zauważyłam, że rzeczywiście Michał stał pod moim domem odwrócony do niego plecami i gapiący się w gwiazdy.

- Coś ciekawego widzisz w tym niebie? – spytałam, a na moją twarz wkradł się lekki uśmiech. Kubiak momentalnie się odwrócił i również uśmiechnął.

- Przyjdziesz to zobaczysz – odpowiedział. A ja niewiele myśląc powiedziałam, żeby zaczekał chwileczkę i poszłam się ubrać. Serio nie wiem co się ze mną dzieje kiedy jest obok mnie? Dopiero kiedy zamykałam za sobą drzwi i czułam jak mróz szczypie mnie w policzki zadałam sobie pytanie: Co ja, do cholery, robię?! 

****

Cześć wszystkim! Jak tam pierwsze dni szkoły? Nałapaliście już jakiś ocen? Pochwalę się Wam, że dostałam dziś 4 z ruska :D. 

Wygrywamy z Tunezją 3:0! Czy tylko mnie wkurza terminarz PŚ chyba nie obejrzę żadnego meczu :(. 

Pozdrawiam!